De ingreep

Het werk bestaat uit 3 delen. Eén deel staat op het kantorenpark ‘Maaltecenter’. Het tweede deel staat aan de kant van het park achter het Maaltekasteel. Het derde deel bevindt zich op de verschillende tramhokjes vanaf het Sint-Pietersstation tot aan Flanders Expo. De ingreep voor het Maaltecenter bestaat uit een aantal menselijke figuren in verschillende posities vervaardigd uit metaal. Het werk aan het maaltekasteel is hier een afleiding van. Het bestaat uit de negatieve vorm van de figuren die op het dak van het Maaltecenter geplaatst zijn. Op de tramhokjes bevinden zich miniaturen van beide werken.

De link

Het werk creëert in de eerste plaats een link tussen de verschillende van de functies van de directe omgeving. Het kantorenpark, de scholen, het park en de kliniek hebben immers één ding gemeen: mensen die elkaar ontmoeten.

De omgeving

Enerzijds zien de figuren uit over de gehele site, anderzijds zal de samenscholing op het dak de toeschouwer zeker niet ontgaan en hij of zij zal het gevoel krijgen dat er iets belangrijk aan de hand is. Hij zal verbaasd rondkijken en tot het besef komen dat er nog meer nieuwe dingen te zien zijn, namelijk de gehele herinrichting van de omgeving.

De dialoog

De figuren voor het Maaltekasteel zijn bewust opgevat als de negatieve vorm gemaakt van de sculpturen die op het dak van het kantorencomplex ‘Maaltecenter’ staan. Ten eerste is het de bedoeling dat de installaties naar elkaar verwijzen en zo ruimtelijke en functionele verbanden zichtbaar en voelbaar maken. Een loutere herhaling van de vorm ligt te zeer voor de hand en zou de ruimte in zijn geheel eerder kleiner dan groter of opener maken. De sculpturale omkering van positief naar negatief vouwt de ruimte open. Bovendien functioneren de uitgespaarde vormen aan het kasteel als een soort van kijkgaten of ‘vensters’ die een blik bieden op een omlijst kasteel of een omlijst park. Het plaatst het kasteel en het park in de kijker.

De integratie

De beslissing om de volle silhouetten op het dak te plaatsen en de uitgespaarde silhouetten op de begane grond hangt samen met de wens de sculpturen zo goed mogelijk te integreren in de omliggende ruimte. De volle silhouetten functioneren beter op het dak, de uitgespaarde silhouetten lijken plaats te maken voor de voorbijganger, ze proberen zijn of haar uitzicht niet te belemmeren. Het zijn open uitnodigingen de ruimte vanuit een ander gezichtspunt of kader te beleven. De omeving blijft zichtbaar doorheen het werk. Het is monumentaal, maar behoud de nodige transparantie.

De schaal

De tweedimensionale vorm brengt eveneens een driedimensionaal gevoel teweeg. Door de ingreep uit verschillende maar toch gelijk aanvoelende werken te laten bestaan, wordt de schaal van de site veel tastbaarder voor de passant. Ze zullen merken dat de sites bij elkaar horen en makkelijker een link tussen deze leggen. De werken horen samen, maar bestaan toch uit zeer complementaire elementen.

Harmonie door verschil

Tegenstelling als positief-negatief, hoog-laag, licht-donker en groot-klein, belichamen de verschillende karakters van de mens, maar laten zien dat onze uiteenlopende invalshoeken en geaardheden juist noodzakelijk zijn om in perfecte harmonie te werken en samen te leven. Ten slotte is het werk ook ‘s nachts zichtbaar, doordat de silhouetten langs achter belicht worden. Zij zien dan als het ware als speelse nachtwachters uit over de stad en belichamen zo het bruisende en levendige van deze locatie.

De tram

Het werk creëert uiteraard eveneens een link tussen de verschillende functies van de directe omgeving maar speelt ook in op de gebruikers van de tram welke de meest betrokken toeschouwer is.

Ondanks de geringe afmeting van het werk heeft dit toch een grote impact. Ten eerste is het een repetitief element dat telkens een impuls geeft, waardoor het een tekening zal zijn die als het ware op het netvlies gebrand wordt. Ten tweede is de plaats zeer zichtbaar voor zowel inzittende als wachtende tramgebruikers. Ten derde verwijst het werk naar het wachten en de tijd welke door een passagier heel intens ervaren wordt. De figuren wachten in zekere zin mee. De combinatie van de verschillende werken is op subtiele wijze een spel van tijd en ruimte zoals het veranderen van vorm en schaal binnenin de site.

De tramroute snijdt de gehele site doormidden en maakt dat er een verdeeldheid tot stand wordt gebracht. Door de beelden in herhaling op te stellen worden de beide delen naar elkaar toegetrokken en wordt het als het ware als een ritssluiting in elkaar gehaakt. Het maakt de schaal van de site weer tastbaarder en gelijktijdig slingert het werk bijna letterlijk als een rode draad doorheen de site.